น้องยืนฮำฮอน เสียงวีวอนลมหนาวพัดจ้าว
หมอกลางเลือนเดือนสิบสองเข้า น้องแฮ่งหนาวใจแท้ล่ะน้อ
ภูมโนรมย์ หม่องเฮาก้มไหว้องค์นาคพ่อ ปู่ศรีมุกดาสองเฮาเว้าต่อ
จำได้บ่น้อ อ้ายเอยอยู่ไส
ใจวีเวิน เสียงน้องเอิ้นไปนำสายลม
โอ้ลมลมลม ว่าลมพัดจ้าวหนาวมานีหน่ำ
พัดมาบัดใด๋ น้ำตาไหลลมต้องมาตำ
สาวมุกดาหารหลงคำหวานอ้ายมาลวงคำ
ลมปากของคนใจดำ อ้ายบ่จำคำเว้าแหน่บ้อ
รอรอรอ รอถ่าแนมหาบ่เห็น
วิงวอนพระอังคารเพ็ญ ส่องเล็งเห็นเอิ้นเขาคืนมา
สิบปีล้ำ ซาวปีล้ำลั่นคำวาจา จำอยู่บ้อไผเดน้อเคยเว้าสัญญา
สาวมุกดาหารนั่งถ่า อ้ายบ่มาภูมโนรมย์
ตรมใจตั้ง เบิ๊ดแฮงคาดหวังสัจจังหมั่นเที่ยง
ตรมใจตั้ง เบิ๊ดแฮงคาดหวังสัจจังหมั่นเที่ยง
คนอีหยังมาเตื้องแล้วย้ายกายก้ำล่ำหนี
ตัวน้องนี้อยากขอถามข่าวเจ้า คนเคยเว้านั่งเคียงเฮียงนำ
คันถามข่าวน้ำถามข่าวเถิงปลา ถามข่าวนาถามข่าวเถิงเข่า
ถามข่าวเจ้าว่ามีแฟนแล้วบ่ หรือว่ามีแต่ซู้ แฟนซ้อนบ่หมาย
น้องนี้ใจตรม ภูมโนรมย์ยังคอยอ้ายมา
น้องนี้ใจตรม ภูมโนรมย์ยังคอยอ้ายมา
หรือเห็นน้องเป็นดั่งพื้นผ้า สไบผืนเก่าที่เคยห่ม
ตุ้มคิง แล้วอ้ายกะลืมไลลา
บ่มาให้เห็นหน้าจ้อย บ่หลูโตนข้อยแน่บ้อน้อคุณพี่
สัญญาหน้าปู่นาคา องค์ศรีมุกดานาคมหามุนี
กลับมาถอนคำเด้อพี่ สายลมตะละลี่ตะละลี่
พัดมาวี่วี่ มาหนาวคิงแท้หนอ
อ้ายมาเตาะใจนางล้ม อ้ายมาเตาะใจนางล้ม
ต่องเตาะ กะละเตาะต่องต้อย เตาะ
ต่องเตาะ กะละเตาะต่องต้อย ต้อย
อ้ายต้อยละหัวใจนางล้ม
คันหล่มดินทรายหมายซ้อนเลยหน่าย
ซุกหัวใจให้นางพาดลาดล้ม บ่โจมขึ้นแม่นนั่งเฮียง
ได้ยินเสียงของนางบ่อ้าย ให้เจ้าหมายโงคืนมาบ้าน
เมืองมุกดาหารของเฮาเด้อ น้องรอเด้อ ละเดอ